Zdarza się, że przedmiot ze względu na zakładany początkowo okres użytkowania krótszy niż rok nie jest uznawany w działalności jako środek trwały. Zazwyczaj w tym przypadku przedmiot zostaje zaksięgowany bezpośrednio w koszty. Jakie konsekwencje powstają w momencie, gdy jednak przedmiot nieuznawany jako środek trwały będzie wykorzystywany w działalności przez okres dłuższy niż rok? Jak rozliczyć ujawnienie środka trwałego na gruncie podatkowym? Zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ust. 1 ustawy o PIT za środek trwały uważa się składnik majątku, który:
- jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
- stanowi własność lub współwłasność podatnika,
- jest nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
- będzie wykorzystany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
- jego przewidywany okres użytkowania jest dłuższy niż rok.
- ująć przedmiot w ewidencji środków trwałych w cenie nabycia lub koszcie wytworzenia,
- zmniejszyć koszty o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych przypadającą na okres dotychczasowego używania przedmiotu w działalności,
- stosować stawki amortyzacji, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
- wpłacić do urzędu skarbowego do 20 dnia tego miesiąca, odsetki naliczone od dnia ujęcia wydatku na nabycie lub wytworzenie przedmiotu w kosztach do dnia, w którym okres jego używania przekroczył rok (kwotę odsetek należy również wykazać w zeznaniu rocznym).